In 1 Koningen 19 lezen we dat Elia op de vlucht is voor koningin Isebel. Na de dramatische overwinnning op de Ba�l-priesters vlucht hij naar de woestijn en onderneemt vervolgens een lange reis naar de berg Horeb, de plaats waar God Zijn verbond had gesloten met de kinderen van Isra�l. Als Elia zich op de berg Horeb bevindt, spreekt de Heer tot hem en maakt Elia een aantal dramatische gebeurtenissen mee voordat hij een nieuwe openbaring van God ontvangt:

Kom naar buiten, zei de Heer, en treed hier op de berg voor Mij aan. En daar kwam de Heer voorbij. Er ging een grote, krachtige windvlaag voor de Heer uit, die de bergen spleet en de rotsen aan stukken sloeg, maar de Heer bevond zich niet in die windvlaag. Na de windvlaag kwam er een aardbeving, maar de Heer bevond zich niet in die aardbeving. Na de aardbeving was er vuur, maar de Heer bevond zich niet in dat vuur

(1 Koningen 19:9:11,12).

Het bovenstaande noem ik wel eens het voorspel van aanbidding: de wind, de aardbeving en het vuur. Soms is er ontzagwekkend tumult en grote opwinding, maar er is geen aanbidding. Maar na de drukte...

Na het vuur klonk het gefluister van een zachte bries (vers 12).

De 'Amplified Bible' vertaalt dit met een geluid van een zachte stilte. Dat is wat ik altijd associeer met aanbidding: het geluid van een zachte stilte.

Toen Elia dat hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht (vers 13).

Dat is aanbidding! Engelen en serafs worden in de Bijbel voorgesteld als wezens die hun gezichten en voeten met hun vleugels bedekken als ze in Gods aanwezigheid zijn. Elia bedekte zijn gezicht.

Toen Elia dat hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht. Hij kwam naar buiten en ging in de opening van de grot staan, en daar klonk een stem die tot hem sprak: Elia, wat doe je hier? (vers 13).

Hoezeer hij eerder ook ge�ntimideerd was door Isebel die hem najoeg, of onder de indruk was van storm, aarbeving en vuur, Elia kwam nu in die bekende plaats van stilte en eerbied in Gods aanwezigheid, daar waar God tot hem kon spreken. Met die houding kon Elia Gods fluistering verstaan, een geluid  dat hij op geen enkele andere manier kon horen. En door het horen van die stem ontving hij nieuwe leiding en kracht, zo lezen we in het vervolg van het verhaal. Hij ging op weg, een man met een nieuwe bestemming, nieuw geloof en nieuwe moed. Hij was door aanbidding de rust binnengegaan.