Afwijzing is volgens mij de meest voorkomende emotionele wond in onze moderne samenleving. Daar zijn een aantal redenen voor. Eén daarvan is het uiteenvallen van familie-relaties, de afbrokkeling van het gezin. Iedere baby wordt in deze wereld geboren met één basale behoefte: liefhebben en geliefd worden. Een baby heeft het nodig geknuffeld en vastgehouden te worden, en weet instinctief dat u er plezier in heeft hem of haar in uw armen te houden. Een abstracte liefde zonder aanraking kan de behoefte van een baby niet vervullen; liefde moet in daden worden getoond. Bovendien ben ik van mening - en veel psychologen zijn uiteindelijk tot dezelfde conclusie gekomen - dat voor ieder kind de liefde van een vader onvervangbaar is. Ik wil op geen enkele manier iets afdoen aan moederliefde, want ook die is uniek. Maar zekerheid vindt een baby in de armen van een vader. Als een kleine baby wordt vastgehouden door de vader, dan lijkt het kind bijna te zeggen: ,,Er kan van alles om me heen gebeuren, maar ik ben veilig in deze sterke armen die me vasthouden en van me houden.'' In onze moderne samenleving ervaren onnoemelijk veel baby's deze liefdevolle acceptatie door een vader niet of nauwelijks, vanwege de vele gebroken huwelijken of vaders die niet hun rol als echtgenoot en vader vervullen.  

Soms gaat het probleem van afwijzing in een mensenleven terug tot vóór de geboorte. In de loop der jaren heb ik gesproken met diverse mensen die bevrijd moesten worden van een geest van afwijzing, die in hun leven was gekomen in de buik van hun moeder. Stelt je een moeder voor die alle moeite moet doen om haar vier kinderen te voeden. Dan ontdekt ze dat ze opnieuw zwanger is. Misschien voelt ze bitterheid over deze ongelegen verrassing. Ze heeft geen tijd, geld of andere middelen om het kind groot te brengen en denkt misschien (of zegt het zelfs hardop): ,,Ik zou willen dat ik niet zwanger was. Ik zou willen dat deze baby niet geboren werd!'' Ze hoeft niets hardop uit te spreken, want de kleine persoon binnenin haar - en onthoud goed: het is een persoon - wéét dat hij of zij niet welkom is. Deze baby wordt geboren met een geest van afwijzing.

Vele jaren geleden viel me tijdens diverse bevrijdingsdiensten in Amerika op dat Amerikanen van een bepaalde leeftijd vaker dan gemiddeld bevrijding nodig hadden van afwijzing. Toen ik naging wanneer zij geboren waren, bleek dat het ging om de jaren 1929, 1930 en de daaropvolgende jaren. Als Engelsman wist ik niet onmiddellijk wat er gebeurd was in die periode, maar als de meeste Amerikanen het jaar 1929 horen noemen, zeggen ze direct: ,,Oh, de Grote Crisis''. Hierdoor kon ik me voorstellen wat er moest zijn omgegaan in de harten van vele nog ongeboren kinderen in die jaren. Ze kwamen - middenin een grote economische crisis met werkloosheid en honger - in de meeste gezinnen hoogst ongelegen en hadden dat als kleine baby, zelfs in de moederschoot, al gevoeld. (In Europa geldt een soortgelijke dynamiek onder mensen die geboren zijn in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog, waarin eveneens honger heerste en het dagelijks bestaan moeilijk was, red.)

We sluiten vandaag af met een tekst uit Efeze 1, het bekende hoofdstuk over onze identiteit als kinderen van God: Hij heeft ons tevoren voorbestemd om tot zijn kinderen aangenomen te worden door Jezus Christus, overeenkomstig het welbehagen van zijn wil, tot lof van de heerlijkheid van zijn genade, waarmee Hij ons aanvaard heeft in de Geliefde (Efeze 1:5,6)