|
In Genesis 2:7 lezen we hoe de mens geschapen werd. Een persoonlijke God cre�ert een persoonlijke mens, om persoonlijke gemeenschap mee te beleven. Ik benadruk het woord 'persoonlijk', omdat het niet gaat om iets abstracts. God is niet een soort mysterieuze kracht, aan het werk in het heelal. Nee, Hij is een Persoon die een andere persoon schept om gemeenschap, dus relatie, mee te beleven. Voor mij laat dit duidelijk zien dat relatie de belangrijkste reden was waarom God de mens schiep. De betekenis van het leven is relatie.
Stel je die gebeurtenis eens voor! De Heer knielde neer, nam stof in zijn handen, mengde het met water en kneedde het in de vorm van een mens. Maar het was nog levenloos. Toen gebeurde er iets ontzagwekkends. De Schepper boog neer, drukte zijn lippen en neusgaten tegen de lippen en neusgaten van klei, en blies leven naar binnen. Zijn adem doordrong deze vorm van klei en transformeerde het tot een levend menselijk wezen, waarin ieder orgaan in het lichaam volmaakt functioneerde. Alle ontzagwekkende lichamelijke, geestelijke, intellectuele en emotionele vermogens en reacties waartoe een mens in staat is - het zicht en de andere zintuigen, het zenuw- en spierstelsel, spijsvertering, de hersenen - alles functioneerde compleet. Geen schepsel is ooit op zo'n manier gemaakt.
De woorden om dit wonder te beschrijven, zijn ook bijzonder levendig. De Hebreeuwse taal is een taal waarin de klank van sommige woorden direct gerelateerd is aan de actie die ze beschrijft. De klank van het Hebreeuwse woord voor 'ademde' kun je omschrijven als 'yip-pach'. Die klank bestaat uit een kleine, binnensmondse explosie, gevolgd door een krachtige uitademing van lucht vanuit de keel. Dit beschrijft prachtig de actie die ermee gepaard ging.
Toen de Heer neerboog over die lippen en neusgaten van klei, zuchtte hij niet zachtjes. Hij blies een krachtige adem in dat lichaam van klei, waardoor de kleiklomp een wonderlijke impartatie van Gods eigen leven ontving.
|
