Het tweede kenmerk van het horen van Gods stem is dat het vaag, ongrijpbaar is. Je kunt er niet de vinger op leggen, je kunt het niet vastpakken of zien met je ogen. Ook kunnen we het niet vatten met ons gevoel. Er is maar ��n zintuig dat reageert op een stem, en dat is het gehoor. Wist je dat veel van onze godsdienstige associaties samenhangen met iets grijpbaars? Als mensen vandaag spreken over religie, denken ze al snel aan iets concreets in tijd en ruimte; bijvoorbeeld een gebouw, een kerk, bepaalde symbolen, rituelen of voorwerpen, een preekstoel, een podium of bepaalde kleding, zoals ambtsgewaden of 'zondagse kleren' die in sommige gemeenten worden gedragen. Andere concrete voorwerpen zijn bepaalde boeken, gebedsboeken, liederenbundels. Al deze dingen die te maken hebben met de beleving van godsdienst zijn tastbaar en concreet en hebben te maken met een bepaalde plaats en tijd. Maar het luisteren naar Gods stem is daar niet mee te vergelijken. Gods stem horen is niet gebonden aan een bepaalde plek of tijd. Er komt geen enkel voorgeschreven kledingstuk of gebouw of ritueel voorwerp bij kijken. Luisteren naar God doe je gewoon, het is er gewoon, en dat is op een bepaalde manier heel riskant, bijna gevaarlijk. Je hebt immers niets om je aan vast te houden. Alle oude associaties, de krukken waar je op steunde, zoals Luther het noemde, zijn weggenomen en je bevindt je plotseling in de beleving van een persoonlijke relatie met de Heer, een ongrijpbare relatie. In 1 Korinthe 13:12 staat:

Nu kijken we nog in een wazige spiegel, maar straks staan we oog in oog. Nu is mijn kennis nog beperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben.