Er staan vele geweldige mannen van God in de Bijbel, die in allerlei opzichten grote voorbeelden voor ons zijn. Maar we kiezen Abraham, omdat hij uniek is - hij wordt de 'vader van alle gelovigen' genoemd. Door ons geloof in Jezus Christus, die uit het zaad van Abraham voortkwam, zijn wij kinderen van Abraham geworden, zegt de Bijbel. Er staat niet dat we kinderen van David of van Mozes zijn geworden, maar van Abraham (zie Gal.3:7). Dat is mij heel dierbaar, want op die basis erf ik ook alle zegeningen die God aan Abraham heeft beloofd. Zo zouden door hem alle volken delen in de zegen van Abraham en zouden wij, zoals ons is beloofd, door het geloof de Geest ontvangen (Gal. 3:14). Door geloof is er een directe geestelijke lijn tussen Abraham en mij, want door geloof in het werk van Jezus Christus zijn wij ge�nt in het uitverkoren volk Isra�l. Als je Christus toebehoort, dan hoor je ook bij Abraham. In Romeinen 4 legt Paulus bovendien uit dat als wij op God vertrouwen zoals Abraham, dan zijn wij kinderen van Abraham. Maar er is een 'als'... Een kind van Abraham zijn betekent: wandelen en vertrouwen op God, zoals Abraham deed. Jezus bestrafte de natuurlijke nakomelingen van Abraham in zijn tijd en zei dat God desnoods kinderen van Abraham zou kunnen voortbrengen uit stenen, als het alleen maar zou gaan om erfelijkheid (Mat.3:9). Maar wat er echt toe doet,  is de wandel en het vertrouwen van Abraham na te volgen.

Daarom kijken we in deze studie naar vijf geloofsstappen van Abraham, waarbij iedere stap een verdergaande, diepere toewijding aan God inhield. Maar elke toewijding die hij maakte aan God, betekende ook dat hij iets op menselijk vlak dingen moest loslaten. Dus hoe meer Abraham zich overgaf aan God, hoe meer hij afstand deed van menselijke verlangens, menselijke relaties en menselijke voorkeuren. Let wel, dit betekent niet dat we onze menselijke relaties moeten veronachtzamen. Zowel onze relatie met God als onze relaties met mensen moeten goed en zuiver zijn. Maar hoe meer we ons toewijden aan God, hoe minder ruimte er komt voor negatieve of afleidende invloeden van de menselijke relaties om ons heen.

De manier waarop Abraham steeds verder ging met God, zou je ook kunnen vergelijken met het Bijbelse patroon van de tabernakel. Veel christenen vinden de tabernakel maar saai, onbelangrijk of ingewikkeld. Persoonlijk ken ik echter geen onderwijs in de Bijbel dat me meer inspireert tot heiligheid en doet verlangen naar Gods aanwezigheid. In het onderwijs over de tabernakel kom je langs verschillende attributen of meubelstukken: het bronzen altaar, het wasvat, de tafel met de toonbroden, de kandelaar, etc. Daarin herken je - net als bij de reis van Abraham - steeds hogere stadia van reiniging en toewijding. En als je dan aanbelandt in het summum, het Heilige der Heilige, dan staat daar nog maar ��n meubelstuk: de Ark van het Verbond. Dat raakt me; hoe verder je gaat met God, hoe minder opties je overhoudt. Totdat je uiteindelijk geen andere optie meer over hebt dan alleen God zelf.

Dat is geestelijke groei. En in zekere zin betekent het altijd iets opgeven; steeds meer afstand doen, zodat uiteindelijk alleen God nog maar je bron is. Maar het punt waar je stopt met dingen opgeven, waar je stopt met loslaten, is ook het punt waar je geestelijke groei stagneert.

Vader, laat het mij zien als mijn groei misschien is gestagneerd, help mij om komende tijd te ontdekken of er dingen zijn die ik moet opgeven of loslaten, om met U verder te groeien.

DPM Wereldwijd...

Onze facebookpagina 

Nieuw hier? Meld je aan voor de dagelijkse overdenkingen