|
Laat de hemel zich verblijden en de aarde zich verheugen,
laat de zee bruisen met al wat ze bevat.
Laat het veld huppelen van vreugde met al wat erin is;
dan zullen al de bomen van het woud juichen
voor het aangezicht van de HEERE;
want Hij komt, want Hij komt om de aarde te regeren.
Hij zal over de wereld rechtspreken in gerechtigheid
en over de volken met zijn waarheid.
(Psalm 96: 11 - 13)
Met reikhalzend verlangen immers wacht de schepping op het zichtbaar worden van de kinderen van God. Want de schepping is aan de zinloosheid onderworpen, niet vrijwillig,
... (Romeinen 8: 19-20). Door in opstand te komen tegen de Schepper, heeft de mens corruptie en verval gebracht over de hele natuurlijke wereld om hem heen. Dat wat verwoest is door zijn val, kan alleen worden hersteld door zijn verlossing.
Hier zien we de climax, het hoogtepunt waar de hele natuur en de wereldgeschiedenis met reikhalzend verlangen op wacht. Als mensen verliezen we dit vaak uit het oog, maar de verwachting die binnen de natuur leeft, wordt met de dag sterker. De psalmist brengt hier een inzicht onder woorden dat hij van de Heilige Geest heeft ontvangen: het onuitgesproken verlangen van de hele natuurlijke wereld om hem heen.
In zijn geest ervaart de psalmdichter een stil, verwachtingsvol verlangen, vergelijkbaar met de stilte in een concertzaal op het moment dat de dirigent met opgeheven dirigeerstok zijn ogen over zijn orkest laat gaan om zich ervan te verzekeren dat iedereen klaar is voor de inzet van het muziekstuk... De hemel en de aarde, de zeeën, de velden en de bomen wachten allemaal op de komst van de Heer en op het herstel van alle dingen (zie ook
Handelingen 3:21), alles wat door de val van de mens verloren ging.
Die gebeurtenis zal lijken op het moment dat de dirigent met zijn dirigeerstok de inzet aangeeft: als één groot orkest zullen hemel en aarde losbarsten in een symfonie van gejuich en lofprijs. Hoe staat het in dat opzicht met jou en met mij? Staan wij in dezelfde mate als de natuur klaar voor dat grote hoogtepunt? Moge God geven dat onze verwachting en opwinding sterker zijn dan die van de bomen en de velden, de zeeën en de hemelen!
|
